نه منزل بی نشان، نی جاده تنگ است

به راهت پای خواب آلوده سنگ است

به صد گلشن دواندی ریشهٔ وهم

نفهمیدی گل مقصد چه رنگ است

به حسن خلق خوبان دلشکارند

کمان شاخ گل نکهت خدنگ است

طرب کن ای حباب از ساز غف لت

که گر واشد مژه کام نهنگ است

جهان جنس بد و نیکی ندارد

تویی سرمایه هرجا صلح وجنگ است

در این گلشن سراغ سایهٔ گل

همان بر ساحت پشت پلنگ است

به یکتایی طرف گردیدنت چند

خیال اندیشی آیینه زنگ است

ز امید کرم قطع نظر کن

زمین تا آسمان یک چشم تنگ است

مکش رنج نگین داری که آنجا

سر وامانده ی نامت به سنگ است

بپرهیز از بلا ی خودنمایی

مسلمانی تو و عالم فرنگ است

صدایی از شکست دل نبالید

چو گل این قطره خون مینای رنگ است

به گفتن گر رسانی فرصت کار

شتابت آشیان ساز درنگ است

عدم هستی شد از وهم تو من

خیال آنجا که زور آورد بنگ است

منه بر نقش پایش جبهه بیدل

بر این آیینه عکس سجده زنگ است